Komentarze na szabat i na niedzielę

5. Niedziela zwykła 9.02.2014

ZASOLENI CZY PRZESOLENI?

Na wielu obrazach, które pokazują Jezusa i świętych, zaznaczony jest okrąg, nimb światła, dla podkreślenia emanującej światłości. Starożytni tak zaznaczając blask światła świętości w człowieku mieli jakieś wewnętrzne poczucie, że zjednoczenie się człowieka z Bogiem czyni go świadkiem, świadectwem ŚWIATŁA BOGA. Oni naprawdę byli solą i światłem dla świata, który często jest przesłodzony albo przesolony. Są solą w oku świata, która wywołuje chęć odrzucenia.

Czytaj dalej

4. Niedziela zwykła – Ofiarowanie Pańskie 2.02.2014

Gdy upłynęły dni oczyszczenia Maryi według Prawa Mojżeszowego, przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby Go przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu. Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego. A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek sprawiedliwy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Za natchnieniem więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił: Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela. A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu. Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostawała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy. A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta – Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.

Łk 2,22-40

Życie, życie jest nowelą… śpiewa Rynkowski na początku serialu „Klan”.

A jednak według dzisiejszej Ewangelii życie jest przede wszystkim oczekiwaniem i spotkaniem: zarówno Symeon jak i prorokini Anna oczekują na małego Jezusa, a gdy się z Nim spotykają, są szczęśliwi i gotowi do odejścia.

Życie ludzkie jest podobne – oczekuje się na spotkanie z Bogiem, z Jezusem, a nastąpić ono może zarówno w akcie wiary, jak i w aktach nadziei i miłości. A potem można powiedzieć tak, jak Symeon: Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju…

3. Niedziela zwykła 26.01.2014

 Nawrócenie

W dzisiejszej Ewangelii usłyszeliśmy, że Jezus na początku swojej działalności wypowiada słowo o nawróceniu: Nawracajcie się! Czy to nie zaskakujące, że właśnie od tych słów nasz Zbawiciel zaczyna swoją publiczną działalność? Dzisiejsze wezwanie Jezusa do nawrócenia przychodzi do nas dzień po święcie nawrócenia Szawła z Tarsu, na zakończenie Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan (modliliśmy się: by Chrystus nie już był podzielony). Wspominam ten kontekst, bo on wzmacnia siłę dzisiejszego wezwania Jezusa. Słowo o nawróceniu jest zawsze intrygujące, nie dające spokoju i wzywające do jakieś reakcji. Ciekawe też, że pod wpływem tego wezwania najczęściej myślimy o zmianie moralnej – powinienem ze swego życia wykreślić kilka fajnych, ale zakazanych rzeczy. A więc mogę z tym jeszcze poczekać!?

Czytaj dalej

2. Niedziela zwykła 19.01.2014

 J 1,29-34

Św. Jan Chrzciciel ukazuje nam dzisiaj Chrystusa mówiąc: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata! W Piśmie Świętym baranek jest symbolem niewinności, jest niewinnym stworzeniem, które nie może wyrządzić krzywdy, a jedynie jej doznać. Idąc takim tokiem myślenia św. Piotr w swoim Pierwszym Liście nazywa Jezusa „Barankiem bez zmazy”, którygdy Mu złorzeczono, nie złorzeczył, gdy cierpiał, nie groził. Chrystus jest zatem w pełnym znaczeniu tego słowa Niewinnym Barankiem.

Dzięki swojej niewinności Zbawiciel z Nazaretu nadał ludzkiemu cierpieniu sens i nową jakość. Z Jego cierpienia wypłynęło zmartwychwstanie i nadzieja zbawienia dla każdego z nas. Dziękujmy dzisiaj Chrystusowi, Barankowi Bożemu, za to, że nieustannie gładzi nasze grzechy.

2. Niedziela po Bożym Narodzeniu

Druga niedziela po Bożym Narodzeniu stawia nas wobec DIALOGU. W niedzielnej liturgii słowa usłyszeliśmy, że „na początku było Słowo” i że „Słowo wcielone wśród nas zamieszkało”. Św. Grzegorz z Nazjanzu rozważając to wyznanie św. Jana, stwierdził, że na początku musiał być dialog. Kiedy wypowiadamy słowo zakładamy, że istnieje ktoś do kogo mówię, z kim wchodzę w dialog. Jeśli „na początku było SŁOWO i Bogiem było SŁOWO”, to zakłada, że sam Bóg od początku rozpoczął dialog miłości – najpierw stwarzając piękny świat, by ostatecznie stworzyć człowieka który najpełniej odpowie na Jego dialog. Kiedy czytamy Biblię, widzimy jak Bóg szuka i wzywa człowieka do dialogu, mówi po imieniu: Adamie gdzie jesteś?

Czytaj dalej

4. Niedziela Adwentu

GOŚCINNOŚĆ
Jesteśmy już na progu Bożego Narodzenia. Zanim będziemy składać sobie życzenia i cieszyć się, że Bóg jest z nami, czwarta niedziela Adwentu chce nas zatrzymać nad faktem OCZEKIWANIA.

Czytaj dalej

3. Niedziela Adwentu

Czas oczekiwań

Święty Paweł jest egzystencjalistą, gdy pisze: Jak długo pozostajemy w ciele, jesteśmy pielgrzymami z dala od Pana, albowiem według wiary, a nie dzięki widzeniu postępujemy(2 Kor 5, 6-7).

Właśnie ta wiara przybiera postać oczekiwania na przyjście Pana, który będzie sądził żywych i umarłych i objawi swoje królestwo (2 Tm 4, 1). I właśnie okres Adwentu stanowi przypomnienie i uobecnienie takiego oczekiwania, którego głównym warunkiem i podstawowym wymaganiem jest wiara: Błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi(Mt 11, 6). Właśnie ta wiara decyduje o tym, co stanowi o wielkości człowieka i dlatego Chrystus poucza i podkreśla: Najmniejszy w królestwie niebieskim większy jest niż on czyli Jan Chrzciciel (Mt 11, 11).

Do tych wielkich zdarzeń mają także przygotować Święta Bożego Narodzenia, które przypominają pierwsze przyjście Pana w świat stworzony przez Niego i mają przygotować na drugie, ostateczne Jego przyjście.