2. Niedziela przed Postem
Bogobojna niewiasta Lidia
Dzisiejsza niedziela przynosi z sobą tekst biblijny z dziejów Apostolskich z rozdziału 16, mówiący o spotkaniu ap. Pawła z Lidią, z miasta Tiatyry, sprzedawczynią purpury, której Pan otworzył serce.
Niedziela Septuagesimae
Cóż tedy powiemy? Czy Bóg jest niesprawiedliwy? Bynajmniej. Mówi bowiem do Mojżesza: Zmiłuję się, nad kim się zmiłuję, a zlituję się, nad kim się zlituję. A zatem nie zależy to od woli człowieka ani od jego zabiegów, lecz od zmiłowania Bożego. Zaiste więc, nad kim chce, okazuje zmiłowanie, a kogo chce, przywodzi do zatwardziałości. A zatem, powiesz mi: Czemu jeszcze obwinia? Bo któż może przeciwstawić się jego woli? O człowiecze! Kimże ty jesteś, że wdajesz się w spór z Bogiem? Czy powie twór do twórcy: Czemuś mnie takim uczynił? Albo czy garncarz nie ma władzy nad gliną, żeby z tej samej bryły ulepić jedno naczynie kosztowne, a drugie pospolite?
Rz 9,14-16, 18-21
Niewiele jest w protestantyzmie problemów budzących takie kontrowersje, jak sprawa wolności woli względem Boga oraz zbawienia. Bo jak pogodzić działanie Bożej łaski – niezależnej od człowieka – z twierdzeniem, że część ludzi zostanie zbawionych, a część potępionych? Chciałoby się zaprotestować. Gdzie tu sprawiedliwość? Czy nie wszyscy ludzie są równi? Dlaczego Bóg jednych wybiera, a innych odrzuca?
Ostatnia niedziela po Epifanii
Oznajmiliśmy wam moc i powtórne przyjście Pana naszego, Jezusa Chrystusa, nie opierając się na zręcznie zmyślonych baśniach, lecz jako naoczni świadkowie jego wielkości. II P 1,16
Piotr przekazuje tu swoim czytelnikom poselstwo odnoszące się do mocy zwiastowania powtórnego przyjścia Jezusa Chrystusa. Celem jego listu jest utwierdzenie wszystkich w przekonaniu, że to nie są zręcznie zmyślone baśnie, lecz poselstwo, które on, jako naoczny świadek, jest uprawniony zwiastować. To swoje prawo opiera na tym, że razem z Jezusem przebywał na Górze Przemienienia i widział tam Jego chwałę i słyszał przemawiający do Niego głos Boga.
4. Niedziela po Epifanii
Potem wspomniał Bóg na Noego i na wszystkie zwierzęta, i na wszystko bydło, które było z nim w arce, i sprawił, że powiał wiatr po ziemi, i wody zaczęły opadać. Zamknęły się źródła otchłani i upusty nieba i ustał deszcz z nieba. Z wolna ustępowały wody z ziemi i wody zaczęły opadać po upływie stu pięćdziesięciu dni. I osiadła arka w siódmym miesiącu, siedemnastego dnia tego miesiąca, na górach Ararat. A wody nadal opadały aż do dziesiątego miesiąca. W miesiącu dziesiątym, pierwszego dnia tego miesiąca, ukazały się szczyty gór. Po czterdziestu dniach otworzył Noe okno, które uczynił. I wypuścił kruka, który wylatywał i wracał, aż wyschły wody na ziemi. Potem wypuścił gołębicę, aby zobaczyć, czy opadły wody z powierzchni ziemi. Ale gołębica nie znalazła niczego, gdzie by mogła osiąść i wróciła do niego do arki, bo wody były na powierzchni całej ziemi. I wyciągnął rękę, pochwycił ją i wniósł ją do siebie do arki. Poczekawszy jeszcze następne siedem dni, znów wypuścił gołębicę z arki. Gołębica wróciła do niego pod wieczór, trzymając w dziobie zerwany świeży liść z drzewa oliwnego. I poznał Noe, że wody na ziemi opadły. I poczekał jeszcze następnych siedem dni, i wypuścił gołębicę, ale ona już nie wróciła do niego.
1 Mż 8, 1-12
Wielkie historie nigdy nie umierają, na przykład ta o potopie i Arce Noego, jednaz najpotężniejszych i najgłębiej zakorzenionych w ludzkiej podświadomości opowieści starotestamentowych. W oparciu o biblijny przekaz powstały liczne legendy, dzieła malarskie i literackie, a współcześnie także filmy i projekty futurystyczne.
3. Niedziela po Epifanii
Kościół Ewangelicki rozważa dziś tekst biblijny z Dziejów Apostolskich opowiadający o historii nawrócenia setnika rzymskiego Korneliusza. (Dz 10)
Zaprosił on przez posłańców apostoła Piotra, by głosił mu Ewangelię. Pragnie ją poznać. Wie, że najprawdziwiej zabrzmi ona z ust tego, który osobiście był z Jezusem. Piotr zaś uświadamia sobie teraz, że każdy naród i każde plemię potrzebuje zwiastowania o Jezusie Chrystusie. Teraz pojmuję naprawdę, że Bóg nie ma względu na osobę, lecz w każdym narodzie miły mu jest ten, kto się go boi i sprawiedliwie postępuje. A konsekwencją tego jest chrzest całego domu Korneliusa i przyjęcie do zboru Jezusa Chrystusa setnika i wszystkich, którzy z nim mieszkali.
2. Niedziela po Epifanii
Nie upodabniajcie się do tego świata, ale się przemieńcie przez odnowienie umysłu swego, abyście umieli rozróżnić, co jest wolą Bożą, co jest dobre, miłe i doskonałe. Miłość niech będzie nieobłudna. Brzydźcie się złem, trzymajcie się dobrego. Miłością braterską jedni drugich miłujcie, wyprzedzajcie się wzajemnie w okazywaniu szacunku, W gorliwości nie ustawając, płomienni duchem, Panu służcie, W nadziei radośni, w ucisku cierpliwi, w modlitwie wytrwali; Wspierajcie świętych w potrzebach, okazujcie gościnność. Błogosławcie tych, którzy was prześladują, błogosławcie, a nie przeklinajcie. Weselcie się z weselącymi się, płaczcie z płaczącymi. Bądźcie wobec siebie jednakowo usposobieni; nie bądźcie wyniośli, lecz się do niskich skłaniajcie; nie uważajcie sami siebie za mądrych.
Rz 12,2,9-16
1. Niedziela po Epifanii – Święto Chrztu Pańskiego
Oto sługa mój, którego popieram, mój wybrany, którego ukochała moja dusza. Natchnąłem go moim duchem, aby nadał narodom prawo. Nie będzie krzyczał ani wołał, ani nie wyda na zewnątrz swojego głosu. Trzciny nadłamanej nie dołamie ani knota gasnącego nie dogasi, ludom ogłosi prawo. Nie upadnie na duchu ani się nie złamie, dopóki nie utrwali prawa na ziemi; a jego nauki wyczekują wyspy.
Iz 42,1-4
Dzisiejsza niedziela jest świętem Chrztu Pańskiego. Dziś praktycznie kończy się czas Bożego Narodzenia. Tekst biblijny, który rozważany jest w Kościele Ewangelickim, zaczerpnięty jest z Izajaszowej Pieśni o Słudze Pana. Powstała ona w czasie wygnania babilońskiego, w połowie VI w. przed Chrystusem. Autorem tego pisma jest nieznany nam z imienia prorok, którego umownie nazywa się Deutero-Izajaszem.
2. Niedziela po Narodzeniu Pańskim
Przed Świętem Epifanii i wizytą Mędrców ze Wschodu powracamy dziś na chwilę na pola betlejemskie. Widzimy tam spracowanych pasterzy, którzy po trudach dnia odpoczywali. Widzimy też niebo otwarte i słyszymy chóry aniołów głoszących światu tę radosną wieść, że narodził się Zbawiciel świata, że przyszedł na świat Syn Boży. Tej niesłychanej wieści pasterze nie pozostawili dla siebie. Spontanicznie podjęli decyzję: „Pójdźmy zaraz do Betlejem i oglądajmy to, co się stało i co nam objawił Pan”.
1. Niedziela po Narodzeniu Pańskim
A rodzice jego chodzili co roku do Jerozolimy na Święto Paschy. I gdy miał dwanaście lat, poszli do Jerozolimy na to święto, jak to było w zwyczaju. A gdy te dni dobiegły końca i wracali, zostało dziecię Jezus w Jerozolimie, o czym nie wiedzieli jego rodzice, A mniemając, iż jest pośród podróżnych, uszli dzień drogi i szukali go między krewnymi i znajomymi. I gdy go nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy, szukając go. A po trzech dniach znaleźli go w świątyni, siedzącego wpośród nauczycieli, słuchającego i pytającego ich. A zdumiewali się wszyscy, którzy go słuchali, nad jego rozumem i odpowiedziami. I ujrzawszy go, zdziwili się. I rzekła do niego matka jego: Synu, cóżeś nam to uczynił? Oto ojciec twój i ja bolejąc szukaliśmy ciebie. I rzekł do nich: Czemuście mnie szukali? Czyż nie wiedzieliście, że w tym, co jest Ojca mego, Ja być muszę? Lecz oni nie rozumieli tego słowa, które im mówił. I poszedł z nimi, i przyszedł do Nazaretu, i był im uległy. A matka jego zachowywała wszystkie te słowa w sercu swoim. Jezusowi zaś przybywało mądrości i wzrostu oraz łaski u Boga i u ludzi.
Łk 2, 41-52
Kanwą dzisiejszego opowiadania jest żydowskie Święto Paschy. Gdy Jezus miał dwanaście lat, prawdopodobnie po raz pierwszy udał się z rodziną do Jerozolimy. Przy tej świątecznej okazji pomiędzy Jezusem a jego rodzicami doszło do pierwszego znanego nam z kart Ewangelii nieporozumienia. Historię znamy doskonale – po święcie Paschy rodzina wracała do domu i dopiero, gdy uszli dzień drogi, zorientowali się, że brakuje Jezusa. Rodzicepoczątkowo myśleli, że jest wśród krewnych, ale nie sprawdzili tego od razu. Nie powinny nas zdumiewać niepokój, a może i złość, gdy w końcu nie tylko musieli zawrócić, ale jeszcze trzy dni tułać się po stolicy i szukać syna.
4. Niedziela Adwentu
Jak miłe są na górach nogi tego, który zwiastuje radosną wieść, który ogłasza pokój, który zwiastuje dobro, który ogłasza zbawienie, który mówi do Syjonu: Twój Bóg jest królem.
Iz 52:7
IV niedziela Adwentu przynosi z sobą Orędzie Boże przekazane przez proroka Izajasza. Zauważmy, że Bóg nie zważa na niewierność swego ludu. Ratuje go i wybawia. Więcej ‒stawia przed nimi wspaniałe obietnice.