HOME

3 grudnia 2012 roku dla Dzielnicy Wzajemnego Szacunku Czterech Wyznań  będzie dniem pamiętanym jeszcze przez następne lata. Tego dnia w świątyni przy ulicy Włodkowica odbył się pierwszy panel z cyklu „Droga ku Tolerancji”. Tegoroczną edycję tego wydarzenia swoim przyjściem uświetniły tak znamienici goście jak: abp Alfons Nossol, biskup senior diecezji opolskiej, bp Jan Szarek, biskup senior Kościoła Ewangelicko – Augsburskiego, Pan Jerzy Kichler, przewodniczący Gmin Wyznaniowych Żydowskich w RP w latach 1997 – 2002 oraz poseł na Sejm RP Eugeniusz Czykwin, działacz mniejszości białoruskiej oraz środowisk cerkwi prawosławnej. Dyskusję panelową prowadzili równie znamienite postacie: dr Maciej Lis, pełnomocnik Rzecznika Praw Obywatelskich oraz ks. prof. Roman E. Rogowski, wykładowca akademicki. Wszystkich zebranych powitał Stanisław Rybarczyk, prezes Fundacji  Dzielnicy Wzajemnego Szacunku Czterech Wyznań przybliżając na wstępie  przybyłym idee spotkań.

Prowadzący dość swobodnie poruszając się po zagadnieniach panelowych w ciągu ponad godziny zdążyli przepytać gości m.in.: z ich definicji Tolerancji czy też prosili o podzielenie się ich doświadczeniem Wrocławia jako miasta tolerancyjnego. Tu odpowiedzi były nad wyraz ciekawe, ponieważ rozmówcy pochodzili z różnych części kraju, a stolice Dolnego Śląska często mogli oglądać z perspektywy turysty, gościa, obserwatora. Na przykład od lat dziecięcych arcybiskupowi Nossolowi ówczesny Breslau kojarzył się z wielkim miastem i nade wszystko  uniwersytetem, zaś poseł Czykwin próbował porównać Tolerancję na swoich rodzinnych terenach białostocczyzny z sytuacją we Wrocławiu. W tym zestawieniu ten drugi wychodzi zdecydowanie zwycięsko.

Prawdziwa Tolerancja wymaga jednak nie tylko współistnienia, akceptacji, ale również miłości. Taka wydaje się być konstatacja pierwszego panelu o tej tematyce. Dla wszystkich przybyłych tak krótka wymiana poglądów i zdań pozostawiła jednak lekki niedosyt, bo o Tolerancji i jej doświadczeniu można rozmawiać godzinami. Cóż wypada tylko czekać na kolejne spotkanie, tym razem w aurze wiosennej, być może znów w synagodze.