HOME

Alleluja!

Przy okazji wielkanocnych życzeń pragnę podzielić się z naszym Braćmi z dzielnicy Czterech Wyznań kilkoma refleksjami. Posłużę się trzema znakami: obrazem Jezusa Miłosiernego z wymownym gestem błogosławieństwa, budzącym nadzieję pokoju i przebaczenia; następnie – sylwetkami dwóch Papieży z podobnym gestem, a wreszcie dużym Paschałem z aktualną datą: 2014, która wejdzie do historii jako bardzo znacząca.

1. Kościół katolicki zbliża się do kanonizacji dwóch błogosławionych Papieży (27 kwietnia, w Rzymie). W jednym dniu, w Święto Bożego Miłosierdzia. Uderza w nas to ogromne przyspieszenie kumulujących się wydarzeń ważnych dla całego globalizującego się świata; wydarzeń smutnych i groźnych – a zarazem bardzo radosnych i budzących nadzieję, na tle dość powszechnej beznadziei. Wyczuwamy więc nadal wielką „walkę duchową”, paschalne zmaganie. Szukamy, jakby instynktownie, mocnych punktów oparcia. Ale czy istnieją i gdzie się znajdują? – zapyta wielu. Odpowiedź brzmi: istnieją! Ta podwójna kanonizacja przypomina i wskazuje wartości obiektywnie – najważniejsze i pewne, które niby jasne punkty świecą w ciemnościach narastającego zamętu i chaosu, niepewności i sceptycyzmu.

2. Poprzez wszystkie te wydarzenia staje przed nami i przed całą ludzkością JEZUS CHRYSTUS PASCHALNY. Ukazuje Go nam właśnie Obraz Chrystusa Miłosiernego z Łagiewnik, na którym Chrystus Zmartwychwstały wychodzi jakby z mroków grobu, przechodzi poprzez ciemności dzisiejszego świata, a idzie ku nam ze światłem miłości miłosiernej, błogosławiąc i rozgrzeszając. Ten gest uniesionej prawej ręki budzi w nas nadzieję ukojenia (szalom!) – przebaczenia i pokoju.

On i dziś woła: Przestań się lękać! Ja jestem Pierwszy i Ostatni, i Żyjący. Byłem umarły, a oto jestem żyjący na wieki wieków i mam klucze śmierci i Otchłani (Ap 1, 17b-18). Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem słodkie jest moje jarzmo, a moje brzemię lekkie (Mt 11, 28-30).

Jakże wymowni są dziś ci dwaj świadkowie Zmartwychwstałego z naszych czasów, już wyniesieni na ołtarze!

3. ŚWIĘTY JAN XXIII na tle epoki ciemnej i okrutnej (XX wiek!) – to „Dobry Papież”, jak o nim mówiono. Przyjazny, radosny i odważny. To on przez zwołanie Soboru Watykańskiego II „pchnął” niejako Kościół w sam środek wrogiego i wojującego świata, otwierając Chrystusową Owczarnię na wszystkie ludzkie problemy, by światło Ewangelii przyciągnęło zagubionych ludzi do Chrystusa Paschalnego, który daje pokój, radość, przebaczenie i pojednanie.
 
4. ŚWIĘTY JAN PAWEŁ II  był uczestnikiem Soboru Watykańskiego II od jego początku. Przejął to wielkie tchnienie Ducha Świętego i pogłębił rozumienie Soboru. Jako papież wołał na cały świat, niosąc orędzie pełne optymizmu, nadziei i mocy. I dziś nadal głosi to sławne orędzie:  „Nie lękajcie się! Otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi! (…) Chrystus wie, «co jest w człowieku». Tylko On to wie! (…) pozwólcie Chrystusowi mówić do człowieka.  Tylko On ma słowa życia, tak, życia wiecznego”. 

5. Kanonizacji obydwóch Papieży dokona Ojciec Święty FRANCISZEK. Jezuita. Ubogi, pokorny, rozmodlony i Maryjny Pasterz, który pachnie owcami, który ewangelizuje świat z mocą; a całym sercem ojcowskim ogarnia zwłaszcza ubogich, zagubionych, wykluczonych, cierpiących, ludzi marginesu. A wszystko czyni z radością, ukazując piękno Bożego Miłosierdzia, głębin ludzkiego serca, zawsze spragnionego życzliwości i miłości, piękno Bożego stworzenia i Radosnej Nowiny, czyli Ewangelii. 

W takim kontekście życzę sobie i Wam, by tegoroczne przeżywanie radości wielkanocnych napełniało nas wszystkich niezachwianą ufnością w Boże Miłosierdzie, które niesie Zmartwychwstały Pan, zwłaszcza przez posługę i trwałe świadectwo świętych Pasterzy w Jego Kościele. Trwajmy w tej ufności. My Paulini, polecamy Was naszym modlitwom!

Jednocześnie pragnę poinformować, że decyzją Przełożonego naszego zakonu kończę moją posługę we Wrocławiu z dniem 15 czerwca 2014 r. Zostaję przeniesiony do służby mojemu zakonowi na Jasnej Górze w Częstochowie. Dziękuję wszystkim z naszej Dzielnicy: naszym Braciom Żydom, ewangelikom i prawosławnym – wszystkim, których spotkałem w ciągu tych sześciu lat pobytu we Wrocławiu. Doświadczenie Dzielnicy Wzajemnego Szacunku zabieram ze sobą – myślę, że na całe moje życie. Wszystkim za wszytko dziękuję! Mam nadzieję, że uda nam się jeszcze spotkać przed moim wyjazdem na Jasną Górę!

Pozdrawiam z wielką wdzięcznością w sercu.
o. Mariusz Tabulski, paulin